Het is nacht, maar besef van tijd heb je niet meer. Je wordt wakker met krampen, probeert nog wat te slapen en besluit dan toch maar de vroedvrouw te bellen. En je geboortefotograaf. Het bad wordt opgezet terwijl jij in de kamer over de zetel leunt en wiegende bewegingen maakt. Het warme water zal je lichaam even tot rust brengen. De uren kruipen, en terwijl de weeën sterker worden, kruip je meer en meer in je eigen cocon. Je opent je ogen, ademt dieper en maakt lage geluiden als de pijn zich opbouwt, om je daarna weer een paar minuten met gesloten ogen af te sluiten van alles en iedereen.

Uren later heb je je baby in je handen. Warm en glibberig, met haartjes die plakken van het huidsmeer. Je hoeft haar niet eens aan te kijken om te weten dat ze er is, hoe ze er uitziet. Gewoon haar huid op de jouwe is genoeg.

Ik wil dat je geboortefoto's echt zijn. Dat ze alle zwarte gaten van je bevalling invullen. Dat je de dag die heel je leven veranderde opnieuw kan voelen, ruiken, zien.