De Ik ben dankbaar, ik heb het gehad.
Ik geniet van de laatste momentjes, ik heb het gehad.
Ik geniet van de laatste rust, ik heb het gehad.
Ze beslist wanneer ze komt, ik heb het gehad.
Vicky
Ook als je het helemaal gehad hebt, komen baby’s precies wanneer ze dat zelf willen. Er sluipt nog een week voorbij voor ik een wow-berichtje krijg: “vijf cm ontsluiting, als de contracties beginnen, moet ik onmiddellijk naar het verloskwartier vertrekken. Hopelijk halen we het ziekenhuis op tijd.”
Ik kruip extra vroeg in bed, om er iets later al opnieuw uit te mogen komen. Want de weeën zijn begonnen. Het is de enige januaridag waarop er sneeuw ligt en ik ben opgelucht dat ik net vandaag naar Asse mag, op amper tien minuutjes rijden. Ik slip nog even voor ik me parkeer en probeer zonder vallen langs spoed naar binnen te geraken.
De nacht valt stilaan en het verloskwartier is één en al rust. De vroedvrouwen vullen met emmertjes het bad (dat het net nu heeft begeven). Intussen lijken de weeën even weg te vallen door de verplaatsing en de nieuwe omgeving, maar ze komen al snel in alle hevigheid terug. Het belooft een pittige rit te worden. De pijn zorgt voor paniek maar het badwater brengt echt rust. Iedereen in de kamer voelt dat dit een hele snelle en vlotte bevalling gaat worden, maar voor Vicky is het met momenten amper houdbaar. Ze legt haar hoofd in haar handen en we horen haar zeggen “ik wil een epidurale”. Precies dat wat bij de vorige bevalling haar arbeid compleet stil liet vallen.
Uit bad dan maar, in bed, om te kijken hoe het staat. Is er nog wel tijd voor een epidurale? De vroedvrouw maakt Vicky helemaal klaar en belt de anesthesist, die na een aantal minuten al voor de deur staat. Verder raakt hij ook niet, want die intense weeën zijn overgegaan naar persdrang. Geen epidurale meer dus, maar niet lang daarna wel een prachtige dochter. Wat een opluchting. Wat een mooie start.
